batın-esila 05 nisan 2016

içime oturan sarp kayalıklar artık parçalansa da kopmayan bu kayayı anlatmak istedim.belki bir gün döner bakarım diye. kimdir batın ve esila anlatayım. 5 yıl sonra evime gelen mutluluk haberiydi oğlum ve kızım.onca tedavi ve bitkinliğin ardına gelen aydınlık güneşimizdi. bir kasım günü aldım haberi eşim hamileydi ve inanamıyorduk 5 yıl sonra dualarımız kabul görmüştü sanırım bu konuya nasıl sevinelim onu bile bilmiyorduk. ilk rahme düştüklerinde biz tekil bebek beklerken kontrole gittik ikiz bunlar dediğinde doktor sevincimiz daha farklı boyut kazandı. gel zaman git zaman derken 12.haftaya gelmiştik cinsiyetler belli olacaktı.kızım benim gibi saf hemen dönüverdi cinsiyeti belli olmuştu.ama oğlum bakılan gün arkasını döndü ve uyumaya geçti göstermedi.2 hafta aralıklarla bakmaya gittik heyecan doruklardaydı onu da merak ediyorduk.en sonunda doktor yakaladı bu inatcı erkek olacak dedi annesi gibiydi inatcıydı hemen göstermedi. artık aşerme zamanlarına girmiştik. kış bir gün karpuz dedi bizim hanım oturduğumuz il küçük bir il öyle hemen bulunmaz böyle şeyler kış günü zor bela 1 tane buldum ufacık karpuza 50 lira bayıldım olsun dedim zamanı gelecek onlara anlatacağım bişi olacaktı.aşermeler hız kesmiyordu gece 3 de bizim afacanlar hareketli kaşarlı simit diyorlar neyse onuda gittik bulduk.maraş dondurmaları çilekler kayısılar incirler yaş pastalar derken biz artık nerde ne bulunabilir profesörü olmuştuk.çift cinsiyet olduğu için hem kızsal hem erkeksel şeyler aramak öyle kolay değildi ama buluyordum bir gün adana dürüm istediler trafik kilit arabayı park edeceğimiz yer yok dedim çekmezlerse eyvallah diyip indim arabayı attım dürüm almaya koştum onuda aldım.onları bekliyorduk heyecanla yıllarca 1 kız 1 oğlan dedik aynı anda geleceklerdi düşündükçe bile deli gibi bir tebessüm alıyordu durduk yere beni.anlatamıyorum ama dünyanın en grurlu insanıydım. tarih 5 nisan 2016 sabahıydı ben işe gittim ama ağrılanmış eşim ama ikiz zor olur derlemiş hep ona ondan oda akşam ben geleyim öyle şiddetli bişi olursa haber edeyim diye uyuyarak dinlenmeye geçmiş.eve gelmiştim eşim rahatsızdı ara ara duramadığı oluyordu hemen hastaneye gittik ağrılar doğum ağrısı şiddetine ulaşıyordu serum filan anlamayız oralarını beklemeye geçtik gece 2 oldu eşim şiddetli şekilde bağırmaya başlamıştı.artık çocuklar doğacakmış 22 haftalıklardı olamazdı hayallerim yarım kalmasın demiştim yerlerde sürünüyordum resmen ama ben erkektim dik durmam gerekirdi derken doğum normal olarak başladı feryat figan eşim hasteneyi yıkıyordu doğmasınlar ne olur onlar gelmesin diye haykırarak ağlıyordu beni içeri almıyorlardı ben dışar da pervaneden daha hızlı dönermi insan dönüyormuş ne yaptımı bilmez halde gece 02:50 surlarında ilk önce oğlum doğmuş 2 dakika sonra kızım doğmuş. hemen küvöze aldılar 20 dakika nefes almışlar o 20 dakkaya neler bağışlamazdım küvöze girmek yasaktı göremedim.anneleri oğlunun sadece ağlama sesini duyduğunu söyler hep.03.30 surlarında hemşire dedi yaşamayacaklar ama allah büyük dedi yutkundum ama peki bile diyemedim.5 yıl sonra geldiler tam 5 yıl onları bekledik diyemedim. sabah 07.30 surlarında hemşire 2sininde vefad ettiğini söylediğin de hastane odası nasıl aydınlık güneşken zifiri karanlık olur orada görmüştüm.kendi annem ve eşim sarıldılar hayatımda görmediğim bir acıyla ağlıyorlardı artık dayanacak gücüm yoktu ellerimiz bomboş kalmıştı o hastahane odasında.evrakları yaptırdım aldım onları oradan ve doğru 1,5 ay önce kaybettiğim 28 yaşında ölen amcaoğlum vardı kolon kanseriydi belki ben görmem ama çok güzel şey bu duygu demişti evet görmeden oda ölmüştü onun mezarı vardı köyümüzde yanlarına götürdüm orayı kazmışlardı amcam ve babam gasilhane de oğlumu yıkadım son kez yüzüne baktım bekle beni dedim gülümsüyordu kerata ismini okutup hocaya verdim pamuklara sardılar.sonra yan odaya gittim kızımı yıkamışlar türbanını yapmışlar başına son kez ona da baktım.seni kimselere vermezdim dedim kulağına beni bekle dedim ben annenizle vakti gelince geleceğiz dedim öptüm yanaklarından ve mezara doğru gittik.yollar bitmesin der mi insan diyordum. mezara geldim.namazı eda ettikten sonra en zor görev benimdi mezara indim oğlumu elime verdiler.nasıl koyardım lan bu toprağa nasıl ama yapmalıydık bebek battaniyesine en güzel şekilde sardım ve koydum toprağa (halen üşüyor mu derim kendimce) toprağı attım üzerine sonrası yok işte. gündüzler bir şekilde geçiyor da ya geceleri... not:yönetim moderasyon yapmassa sevinirim. teşekkür ederim okuyanlar için.

bir gün bu başlığa tekrar geleceğim hissi her zaman var olmuştu içimde evet tekrar baba oluyormuşum ne yalan söyliyim sadece buraya anlatıyorum.

an itibariyle tam 365 gun gecti sizsiz gunduzler bir sekilde gecti bakin yine bir gece yarisi sizleri hayal ederek uyumaya calisicam vuslat sizedir evlatlarim

2020 nisan ayı yine buradayım 4 evlat kaybetmiş 30'lu yaşlardayım.2016'dan beri bir varım bir yokum ama yaşamaktan bıkmadım umutlarım halen var. çok şeyler ters gitti belki ama şunu söyledim kendime bi̇r umut işiği olmadan bu dünya'dan göçmek yok sözü verdim kendime ve koruyucu aile olduk şu an bir oğul var evimizde bir yanım buruk olsa bile onu büyütüp bu topraklarda insanlara hizmet etmek için koşan bir birey haline getirmek adına tüm gücümle savaşıyorum. allah onun büyüdüğünü bana göstersin biz artık onun yoldaşıyız o terk edilmiş yalnız bırakılmış acısını hiç yaşamasın isterdim ama olsun daha önümüzde bir sürü macera ve hikayeler olacak anılar biriktirmeye basladık bile.

Şimdilerde El-Patron olarak tüm çevreme tanıttığım bir oğluşumuz var. Biyolojik olarak baba olma sürecimiz artık çok şaşalı tedaviler sonucu gerçekleşirse olacak gibi 4 evladım ahirlik oldu.Ama Allah her zaman büyük bir kapı araladı ve koruyucu aile olmayı başardım 3 yıldır bir erkek çocuğa bakıyorum. Yaklaşık olarak yaz sonu gibi 5 yaşına girmiş olacak çok anılar ve hikayeler biriktirdim buralara gelmeyeli de baya olmuştu. Artık kalbiyolojik bir babayım bazı duygularım öz mü yaşıyorum yoksa sonradan mı öğreniyorum bilmiyorum. Onu görmeden, onu özlemeden hatta onla katıksız gülmeceli ve yakalamacalı oyunlar oynamaya da doyamıyorum. Konu çocuk olunca bilirkişi gibi öneri ya da fikir vermiyorum bu konuda kendimi tam hissedemiyorum. Çokca merhamet basıyor yüreğim mesela o ağlayınca bende de hafiften bir buğulanma oluyor. O gülüp,yiyip içerse ya da dediğim şeyleri yaparsa da aşırı mutlu olup bir anda tüm kaygılarımı benliğimi unutuyorum. Okuyan sözlükcü sırdaşlarım Allah biliyor ya kanuni statü olarak izinlerim olsa bugün bir fotolarını dağıtsam ajanslara direk model olur öyle de bir yakışıklı ve karizmatik inanın bunu abartmıyorum göz var izan var olarak yazıyorum. Daha önceleri gelip yazacaktım telefon onay kodu meselesini bir türlü çözemedik şimdi çözdüm konuyu hortlatıp bazı ara ara uptade çekeceğim. Merak edenler varsa özel sorularını da cevaplarım.

Bu arada deli gibi spiderman hastası,siyah örümcek adam kostümü varmış ama TR'de satan yok. Almanya'dan getirtmek zorunda kaldık bizimki de böyle bir ebeveynlik umarım abartmıyoruzdur.